Są dwa sposoby na skłonienie czcionek TrueType do działania. Pierwszy to podanie w wierszu poleceń pliku z czcionką TrueType przy pomocy opcji -font. Ta opcja jest też dobrym kandydatem do włożenie w plik konfiguracyjny (szczegóły na stronie man). Drugi to stworzenie dowiązania symbolicznego (symlink) o nazwie subfont.ttf wskazującego na wybraną czcionkę. Albo

ln -s /ścieżka/do/przykładowej_czcionki.ttf ~/.mplayer/subfont.ttf

dla każdego użytkownika osobno, albo ogólnosystemowe:

ln -s /ścieżka/do/przykładowej_czcionki.ttf $PREFIX/share/mplayer/subfont.ttf

Jeśli MPlayer był skompilowany z obsługą fontconfig, te metody nie zadziałają, zamiast tego -font oczekuje nazwy czcionki według fontconfig i domyślnie bierze czcionkę sans-serif. Przykład:

mplayer -font 'Bitstream Vera Sans' anime.mkv

Żeby zobaczyć jakie czcionki zna fontconfig, użyj fc-list.

Jeśli z jakiegoś powodu chcesz lub musisz użyć czcionek bitmapowych, ściągnij zestaw z naszej strony domowej. Możesz wybierać spośród rozmaitych czcionek ISO oraz zestawów czcionek stworzonych przez użytkowników w rozmaitych kodowaniach.

Rozpakuj ściągnięty plik do katalogu ~/.mplayer lub $PREFIX/share/mplayer. Potem przemianuj lub stwórz dowiązanie symboliczne jednego z rozpakowanych katalogów na nazwę font, na przykład:

ln -s ~/.mplayer/arial-24 ~/.mplayer/font

ln -s $PREFIX/share/mplayer/arial-24 $PREFIX/share/mplayer/font

Czcionki powinny mieć odpowiedni plik font.desc, który przypisuje pozycje czcionek unicode na właściwą stronę kodową napisów. Innym rozwiązaniem jest mieć napisy zakodowane w UTF-8 i używać opcji -utf8 albo nazwać plik z napisami tak samo jak film, ale z rozszerzeniem .utf i mieć go w tym samym katalogu co film.

MPlayer ma całkowicie definiowalny Interfejs Menu OSD.

Xvid jest wolnym, kompatybilnym z MPEG-4 ASP, kodekiem video z możliwościami kodowania dwuprzebiegowego i pełną obsługą MPEG-4 ASP. Zauważ, że Xvid nie jest konieczny do odtwarzania video zakodowanego przy pomocy Xvid. Domyślnie używana jest biblioteka libavcodec, bo jest szybsza.

x264 is a library for creating H.264 video. MPlayer sources are updated whenever an x264 API change occurs, so it is always suggested to use MPlayer from Subversion.

If you have a GIT client installed, the latest x264 sources can be gotten with this command:

git clone git://git.videolan.org/x264.git

Then build and install in the standard way:

./configure && make && make install

Now rerun ./configure for MPlayer to pick up x264 support.

Kodeki mowy Adaptive Multi-Rate są używane w telefonii komórkowej trzeciej generacji (3G). Opis implementacji udostępniany jest przez The 3rd Generation Partnership Project (za darmo dla osób prywatnych).

Żeby uaktywnić obsługę kodeków, pobierz źródła kodeków AMR-NB i AMR-WB, umieść je w katalogu do którego rozpakowałeś źródła MPlayera i wpisz następujące komendy:

unzip 26104-610.zip
unzip 26104-610_ANSI_C_source_code.zip
mv c-code libavcodec/amr_float
unzip 26204-600.zip
unzip 26204-600_ANSI-C_source_code.zip
mv c-code libavcodec/amrwb_float

Gdy już to zrobisz, kontynuuj budowanie MPlayera tak, jak zwykle.

MPlayer pozwala Ci przypisać dowolny klawisz/przycisk do dowolnego polecenia za pomocą prostego pliku konfiguracyjnego. Składnia tego pliku to nazwa klawisza, po której znajduje się komenda. Domyślny plik konfiguracyjny znajduje się w $HOME/.mplayer/input.conf, ale można podać także inny za pomocą opcji -input plik (ścieżki względne są względem $HOME/.mplayer).

Możesz uzyskać pełną listę obsługiwanych klawiszy uruchamiając mplayer -input keylist i pełną listę dostępnych komend za pomocą mplayer -input cmdlist.

##
## Plik konfiguracji sterowania MPlayera
##

RIGHT seek +10
LEFT seek -10
- audio_delay 0.100
+ audio_delay -0.100
q quit
> pt_step 1
< pt_step -1
ENTER pt_step 1 1

Linux Infrared Remote Control - użyj łatwego do własnoręcznego zbudowania odbiornika podczerwieni i (prawie) dowolnego pilota zdalnego sterowania i steruj nim swoim Linuksem! Więcej informacji na stronie domowej LIRC.

Jeśli zainstalowałeś pakiet LIRC, configure automatycznie go wykryje. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, MPlayer wypisze przy starcie "Setting up LIRC support...". Jeśli wystąpi błąd, powiadomi Cię o tym. Jeśli nic nie powie Ci na temat LIRC, to znaczy, że jego obsługa nie została wkompilowana. Proste :-)

Nazwa aplikacji dla MPlayer to - niespodzianka - mplayer. Możesz używać dowolnych komend MPlayera, a nawet podać więcej niż jedną komendę na raz oddzielając je za pomocą \n. Nie zapomnij o włączeniu flagi repeat w .lircrc jeśli ma to sens (skoki, głośność itp). To jest fragment przykładowego .lircrc:

begin
     button = VOLUME_PLUS
     prog = mplayer
     config = volume 1
     repeat = 1
end

begin
    button = VOLUME_MINUS
    prog = mplayer
    config = volume -1
    repeat = 1
end

begin
    button = CD_PLAY
    prog = mplayer
    config = pause
end

begin
    button = CD_STOP
    prog = mplayer
    config = seek 0 1\npause
end

Jeśli nie lubisz standardowej lokalizacji pliku lirc-config (~/.lircrc), użyj opcji -lircconf nazwa_pliku by podać inny plik.

Tryb sługi pozwala Ci na utworzenie prostej nakładki na MPlayera. Po uruchomieniu z opcją -slave MPlayer będzie czytał ze standardowego wejścia komendy oddzielone znakami nowego wiersza (\n). Komendy zostały udokumentowane w pliku slave.txt

Jak już uda Ci się zmusić MPlayera do odtwarzania Twojego ulubionego strumienia internetowego, możesz użyć opcji -dumpstream aby zapisać strumień do pliku. Na przykład:

mplayer http://217.71.208.37:8006 -dumpstream -dumpfile strumien.asf

zapisze zawartość strumieniowaną z http://217.71.208.37:8006 do pliku stream.asf. Działa to ze wszystkimi protokołami obsługiwanymi przez MPlayera, jak MMS, RSTP itd.

Po kompilacji MPlayera wejdź do katalogu TOOLS/netstream i wpisz make by zbudować program serwera. Możesz wtedy skopiować program nestream do odpowiedniego miejsca w Twoim systemie (przeważnie /usr/local/bin pod Linuksem).

Najpierw musisz uruchomić serwer na komputerze, do którego masz zamiar mieć dostęp zdalny. Aktualnie serwer jest bardzo podstawowy i nie ma żadnych argumentów wiersza poleceń, więc po prostu wpisz netstream. Teraz możesz np. odtworzyć drugą ścieżkę VCD na serwerze za pomocą:

mplayer -cache 5000 mpst://nazwa_serwera/vcd://2

Masz również dostęp do plików na tym serwerze:

mplayer -cache 5000 mpst://nazwa_serwera//usr/local/movies/lol.avi

Zauważ, że ścieżki, które nie zaczynają się na "/" będą względne do katalogu, w którym uruchomiono serwer. Opcja -cache nie jest wymagana, lecz bardzo zalecana.

Miej na uwadze to, że aktualnie serwer nie ma żadnych zabezpieczeń. Nie narzekaj więc na liczne nadużycia, które są przez to możliwe. Zamiast tego wyślij jakąś (dobrą) łatkę, by stał się lepszy lub napisz swój własny serwer.

Możesz zredukować prędkość napędu CD z interfejsem IDE korzystając z hdparm, setcd lub cdctl. Działają one w następujący sposób:

hdparm -E [prędkość] [urządzenie cdrom]

setcd -x [prędkość] [urządzenie cdrom]

cdctl -bS [speed]

Jeśli używasz emulacji SCSI, możesz musieć zastosować ustawienia do prawdziwego urządzenia IDE a nie emulowanego SCSI.

Jeżeli masz uprawnienia roota, to pomóc może także następująca komenda:

echo file_readahead:2000000 > /proc/ide/[urządzenie cdrom]/settings

Ustawiamy w ten sposób wielkość bufora odczytu na 2MB, co pomaga przy odczycie porysowanych płyt. Jeżeli ustawimy zbyt dużą wielkość tego bufora, napęd będzie stale rozkręcał się i zwalniał, co spowoduje bardzo znaczny spadek wydajności. Zaleca się również dostrojenie napędu CD-ROM przy użyciu hdparm:

hdparm -d1 -a8 -u1 [urządzenie cdrom]

Włączamy w ten sposób dostęp DMA do dysku, czytanie z wyprzedzeniem i odmaskowanie IRQ (IRQ unmasking) (więcej przeczytasz na stronach man do hdparm)

Proszę sprawdzić "/proc/ide/[urządzenie cdrom]/settings" by dostroić swój napędu CD-ROM.

Dla napędów SCSI nie istnieje jednolity sposób ustawiawiania tych parametrów (jeżeli znasz jakiś to napisz nam o nim). Istnieje narzędzie które działa z napędami SCSI Plextor.

Prędkość:

cdcontrol [-f urządzenie] speed [prędkość]

DMA:

sysctl hw.ata.atapi_dma=1

Użyj podczas uruchamiania MPlayera flagi -edl <nazwa pliku> z nazwą pliku EDL, który ma być zastosowany do filmu.

Aktualny format pliku EDL jest następujący:

[sekunda początkowa] [sekunda końcowa] [akcja]

gdzie liczby odpowiadające sekundom nie muszą być całkowite, zaś akcja może przyjmować wartość 0 dla pominięcia bądź 1 dla wyciszenia. Na przykład:

5.3   7.1    0
15    16.7   1
420   422    0

Oznacza to pominięcie filmu między 5,3 sekundą, a 7,1 sekundą filmu, następnie wyciszenie od 15-tej sekundy do 16,7 sekundy i wreszcie pominięcie filmu pomiędzy 420 a 422 sekundą Akcje te są wykonywane, gdy licznik czasu filmu osiągnie zadeklarowaną wartość.

Aby stworzyć plik EDL, będący punktem wyjścia do dalszej edycji, użyj flagi -edlout <nazwa pliku>. Następnie, podczas odtwarzania filmu, naciśnij i, aby oznaczyć początek i koniec bloku do pominięcia. Odpowiedni wpis zostanie automatycznie utworzony w pliku. Wtedy możesz wrócić do edycji i "dostrajania" wygenerowanego pliku EDL, w którym możesz także zmienić domyślne pomijanie bloku na wyciszanie.

Niekóre ścieżki audio są zbyt ciche aby można ich komfortowo słuchać bez wzmocnienia. Staje się to problemem, gdy Twój sprzęt audio nie potrafi wzmacniać sygnału. Opcja -softvol instruuje MPlayera, aby ten używał wewnętrznego miksera. Możesz wtedy używać klawiszy strojenia głośności (domyślnie 9 i 0), aby uzyskać większe poziomy głośności. Pamiętaj, że nie omija to miksera Twojej karty muzycznej; MPlayer zwiększa tylko głośność sygnału przed przesłaniem go do Twojej karty. Poniższy przykład może być dobrym początkiem:

mplayer cichy-plik -softvol -softvol-max 300

Opcja -softvol-max określa maksymalny dozwolony poziom głośności, jako procent głośności oryginalnej. Przykładowo, -softvol-max 200 pozwoli na maksymalne zwiększenie głośności do 200% głośności oryginalnej. Można bezpiecznie używać dużych parametrów -softvol-max; większa głośność nie zostanie użyta, jeżeli nie zwiększysz jej przy pomocy klawiszy regulacji głośności. Jedyną wadą stosowania większych wartości jest to, że, ponieważ MPlayer ustala głośność jako procent głośności maksymalnej, nie będziesz w stanie precyzyjnie kontrolować głośności przy pomocy klawiszy regulacji głośności. Użyj mniejszych wartości parametrów -softvol-max i/lub dodaj opcję -volstep 1 aby uzyskać większą precyzję.

Opcja -softvol działa poprzez kontrolę filtru volume. Jeżeli chcesz odtwarzać plik z określoną głośnością, możesz podać opcję dla volume ręcznie:

mplayer cichy-plik -af volume=10

Pozwoli to na odtworzenie pliku z 10-decybelowym wzmocnieniem. Bądź ostrożny używając filtru volume - ustawiając zbyt dużą głośność możesz łatwo uszkodzić swój słuch. Zaczynaj od małych wartości i stopniowo zwiększaj je aż do uzyskania pożądanej głośności. Ponadto, jeżeli podasz zbyt dużą wartość, filtr volume może musieć przyciąć głośność, aby nie przesłać do karty muzycznej danych spoza akceptowalnego przez nią zakresu; będzie to powodować zniekształcenia dźwięku.

Kompletna lista opcji dostępna jest na stronie man. Tu jest tylko kilka wskazówek:

Ten rozdział opisuje jak włączyć możliwość słuchania radia przy użyciu tunera radiowego kompatybilnego z V4L. Opis opcji i sterowania klawiaturą znajduje się na stronie man.

mplayer radio://104.4

mplayer -radio driver=v4l radio://104.4

mplayer -radio channels=104.4=Sibir,103.9=Maximm radio://2

mplayer -rawaudio rate=32000 radio://2/capture \
  -radio adevice=hw=1.0:arate=32000:channels=104.4=Sibir,103.9=Maximm

W XFree86 4.0.2 lub nowszym możesz używać sprzętowego YUV poprzez rozszerzenie XVideo. To tego używa opcja -vo xv. Ten sterownik obsługuje także regulację jasności/kontrastu/nasycenia/itp. (chyba, że używasz starego, powolnego kodeka DirectShow DivX, który to obsługuje wszędzie). Spójrz na stronę man.

Aby to zadziałało upewnij się, że:

Section "Device"
    [...]
    Driver "neomagic"
    Option "OverlayMem" "829440"
    [...]
EndSection

WSTĘP.  Celem tego dokumentu jest wyjaśnienie w kilku słowach, czym ogólnie jest DGA i co może zrobić sterownik do MPlayera (i czego nie może).

CO TO JEST DGA.  DGA to skrót od Direct Graphics Access (Bezpośredni Dostęp do Grafiki) i jest dla programu sposobem ominięcia serwera X i bezpośrednią modyfikację pamięci bufora ramki (framebuffer). Technicznie mówiąc, działa to w ten sposób, że pamięć bufora ramki mapowana jest na zakres pamięci Twojego procesu. Jądro pozwala na to tylko gdy masz prawa administratora (superuser). Możesz je uzyskać logując się jako root lub ustawiając bit SUID na pliku wykonywalnym MPlayera (nie zalecane).

Istnieją dwie wersje DGA: DGA1 używane przez XFree 3.x.x i DGA2, które pojawiło się w XFree 4.0.1.

DGA1 zapewnia jedynie bezpośredni dostęp do bufora ramki, w sposób opisany powyżej. Aby zmienić rozdzielczość sygnału video będziesz musiał polegać na rozszerzeniu XVidMode.

DGA2 łączy cechy rozszerzenia XVidMode z możliwością zmiany głębi wyświetlania, więc możesz mając uruchomiony serwer X w 32 bitowej głębi przełączać się na 15 bitów i vice versa.

Jednakże DGA ma pewne wady. Jest poniekąd zależne od układu graficznego jakiego używasz, a także od implementacji sterownika video (w serwerze X) sterującego układem. Nie działa to więc na każdym systemie...

INSTALOWANIE OBSŁUGI DGA W MPLAYERZE.  Przede wszystkim upewnij się, że X ładuje rozszerzenie DGA. Spójrz na /var/log/XFree86.0.log:

(II) Loading extension XFree86-DGA

XFree86 4.0.x lub nowsze jest wysoce wskazane! Sterownik DGA MPlayera jest wykrywany automatycznie przez ./configure. Możesz także wymusić jego obsługę poprzez --enable-dga.

Jeżeli sterownik nie mógł przełączyć się na niższą rozdzielczość, poeksperymentuj z opcjami -vm (tylko w X 3.3.x), -fs, -bpp, -zoom aby znaleźć tryb wyświetlania, który odpowiada filmowi. Na razie nie ma żadnego konwertera :(

Stań się użytkownikiem root. DGA wymaga praw superużytkownika, aby móc zapisywać bezpośrednio do pamięci video. Jeżeli chcesz posługiwać się DGA jako zwykły użytkownik, zainstaluj MPlayera w trybie SUID root:

chown root /usr/local/bin/mplayer
chmod 750 /usr/local/bin/mplayer
chmod +s /usr/local/bin/mplayer

Teraz DGA działa także dla zwykłego użytkownika.

Teraz użyj opcji -vo dga i już! (mam nadzieję:) Powinieneś także spróbować czy działa u Ciebie opcja -vo sdl:driver=dga! Jest wiele szybsza!

ZMIANA ROZDZIELCZOŚCI.  Sterownik DGA zezwala na zmianę rozdzielczości sygnału wyjściowego. Eliminuje to potrzebę (wolnego) programowego skalowania i równocześnie zapewnia wyświetlanie pełnoekranowe. W warunkach idealnych rozdzielczość zostałaby zmieniona na dokładnie taką samą (z zachowaniem formatu obrazu) jak dane video, ale serwer X pozwala stosować tylko tryby predefiniowane w /etc/X11/XF86Config (/etc/X11/XF86Config-4 dla XFree 4.X.X). Są one definiowane przez tak zwane "modelines" (wiersze trybów) i zależą od możliwości Twojego sprzętu. serwer X skanuje przy starcie ten plik konfiguracyjny i wyłącza tryby nie pasujące do Twojego sprzętu. Aby się dowiedzieć, które tryby przetrwały ten proces sprawdź plik /var/log/XFree86.0.log.

Te wpisy działają z układem Riva128, przy użyciu modułu sterownika nv.o (moduł serwera X):

Section "Modes"
  Identifier "Modes[0]"
  Modeline "800x600"  40     800 840 968 1056  600 601 605 628
  Modeline "712x600"  35.0   712 740 850 900   400 410 412 425
  Modeline "640x480"  25.175 640 664 760 800   480 491 493 525
  Modeline "400x300"  20     400 416 480 528   300 301 303 314 Doublescan
  Modeline "352x288"  25.10  352 368 416 432   288 296 290 310
  Modeline "352x240"  15.750 352 368 416 432   240 244 246 262 Doublescan
  Modeline "320x240"  12.588 320 336 384 400   240 245 246 262 Doublescan
EndSection

DGA i MPLAYER.  DGA jest używane w dwóch miejscach w MPlayerze: można go używać przez sterownik SDL (-vo sdl:driver=dga) oraz bezpośrednio przez sterownik DGA (-vo dga). To, co zostało napisane powyżej, jest prawdziwe dla obu; w następnych sekcjach wyjaśnię, jak działa sterownik DGA dla MPlayera.

WŁASNOŚCI.  Sterownik DGA wywoływany jest poprzez podanie -vo dga w wierszu poleceń. Standardowym zachowaniem jest zmiana rozdzielczości na jak najbardziej pasującą do obrazu. Świadomie ignorowane są opcje -vm i -fs (zmiana trybu wyświetlania oraz wyświetlanie pełnoekranowe) - sterownik zawsze próbuje pokryć jak największą powierzchnię ekranu poprzez zmianę trybu wyświetlania, dzięki temu nie marnuje mocy procesora na skalowanie obrazu. Jeżeli nie podoba Ci się dobrany tryb, możesz sam go określić, korzystając z opcji -x oraz -y. Jeżeli podasz opcję -v, sterownik DGA wyświetli między innymi listę wszystkich obsługiwanych w tej chwili trybów, dostępnych w Twoim pliku konfiguracyjnym XF86Config. Mając DGA2 możesz zmusić je także do wyświetlania obrazu w określonej głębi, używając opcji -bpp. Prawidłowymi głębiami są 15, 16, 34 i 32. Od Twojego sprzętu zależy, czy są one obsługiwane natywnie, czy też dokonywana jest konwersja (możliwe, że powolna).

Jeżeli jesteś takim szczęśliwcem, że masz wystarczająco dużo pamięci pozaekranowej (offscreen memory) aby zmieścił się tam cały obraz, sterownik DGA użyje podwójnego buforowania. Efektem będzie płynniejsze odtwarzanie filmu. Sterownik poinformuje Cię czy podwójne buforowanie jest włączone czy nie.

Podwójne buforowanie oznacza, że następna ramka Twojego filmu jest rysowana w pamięci pozaekranowej w czasie gdy obecna ramka jest wyświetlana. Gdy następna ramka będzie gotowa, układ graficzny zostanie poinformowany o lokalizacji nowej ramki w pamięci i po prostu sięgnie tam po dane aby je wyświetlić. W międzyczasie poprzedni bufor w pamięci zostanie ponownie wypełniony kolejnymi danymi video.

Podwójne buforowanie może być włączane opcją -double oraz może być wyłączane opcją -nodouble. Obecnie standardowym zachowaniem jest wyłączone podwójne buforowanie. Jeśli używasz sterownika DGA wyświetlanie OSD (On Screen Display - wyświetlanie na ekranie) działa wyłącznie z włączonym podwójnym buforowaniem. Jednakże włączenie podwójnego buforowania może zaowocować dużym spadkiem szybkości (na moim K6-II+ 525 używało dodatkowe 20% czasu procesora!) w zależności od implementacji DGA dla Twojego sprzętu.

KWESTIA SZYBKOŚCI.  Ogólnie rzecz biorąc, dostęp do bufora ramki poprzez DGA powinien być przynajmniej tak szybki, jak podczas używania sterownika X11, z dodatkową korzyścią uzyskania pełnoekranowego obrazu. Procentowe wartości szybkości wyświetlane przez MPlayera należy interpretować ostrożnie. Na przykład przy korzystaniu ze sterownika X11 nie jest uwzględniany czas potrzebny serwerowi X na rysowanie. Podłącz terminal do portu szeregowego swojego komputera i uruchom top aby zobaczyć co się na prawdę dzieje w Twoim komputerze.

Generalnie przyśpieszenie przy używaniu DGA w stosunku do "normalnego" używania X11 bardzo zależy od Twojej karty graficznej i od tego, jak dobrze zoptymalizowany jest moduł do serwera X.

Jeżeli masz wolny system, lepiej używaj 15 lub 16 bitowej głębi kolorówi, ponieważ wymaga ona tylko połowy przepustowości pamięci w porównaniu do głębi 32 bitowej.

Używanie 24 bitowej głębi jest dobrym pomysłem, nawet jeśli Twoja karta natywnie obsługuje tylko 32 bitową głębię, ponieważ 24 bitowa głębia przesyła 25% mniej danych w porównaniu do w pełni 32 bitowego trybu.

Widziałem pewne pliki AVI odtwarzane na Pentium MMX 266. Na AMD K6-2 powinno działać od 400MHz.

ZNANE BŁĘDY.  Według niektórych deweloperów XFree DGA jest niezłą bestią. Mówią oni, że lepiej go nie używać, ponieważ jego implementacja nie zawsze jest bezbłędna dla każdego sterownika XFree.

SDL (Simple Directmedia Layer) jest w gruncie rzeczy zunifikowanym interfejsem video/audio. Programy, które go używają, wiedzą tylko o SDL, a nie o sterownikach audio lub video, których używa SDL. Na przykład port Dooma używający SDL może działać korzystając z svgalib, aalib, X, fbdev i innych, musisz tylko określić (na przykład) sterownik video, którego chcesz użyć. Wybór następuje poprzez zmienną środowiskową SDL_VIDEODRIVER. No, teoretycznie.

W MPlayerze używaliśmy programowego skalowania sterownika SDL dla X11, dla kart/sterowników, które nie obsługują XVideo, dopóki nie zrobiliśmy własnego (szybszego, lepszego) programowego skalowania. Używaliśmy także jego wyjścia aalib, ale teraz mamy własny sterownik, który jest wygodniejszy. Jego tryb DGA był lepszy od naszego... aż do niedawna. Rozumiesz już? :)

Pomaga także z niektórymi wadliwymi sterownikami/kartami w przypadku, gdy odtwarzanie kuleje (nie z powodu wolnego systemu) lub gdy dźwięk jest opóźniony.

Wyjście video SDL obsługuje wyświetlanie napisów pod filmem, na czarnym pasku (jeżeli obecny).

INSTALACJA.  Będziesz musiał zainstalować svgalib i jej pakiet rozwojowy, aby MPlayer zbudował swój własny sterownik SVGAlib (automatycznie wykrywane, lecz można wymusić). Nie zapomnij przerobić /etc/vga/libvga.config, tak aby svgalib współdziałało z Twoją kartą i monitorem.

OBSŁUGA EGA (4BPP).  SVGAlib zawiera EGAlib i MPlayer może wyświetlać każdy film w 16 kolorach. Użyteczne jest to w następujących zestawieniach:

bpp (bity na piksel) musi być ręcznie ustawione na 4: -bpp 4

Film prawdopodobnie musi być przeskalowany tak, aby pasował do trybu EGA:

-vf scale=640:350

lub

-vf scale=320:200

Aby to osiągnąć, musimy sięgnąć po metodę skalowania szybką, lecz złej jakości:

-sws 4

Możliwe, że trzeba wyłączyć automatyczną korekcję proporcji obrazu:

-noaspect

OSD i napisy możesz włączyć tylko przy pomocy filtru expand. Dokładne parametry znajdziesz na stronie man.

./configure automatycznie wykrywa, czy zbudować wyjście FBdev. Więcej informacji znajdziesz w dokumentacji bufora ramki w źródłach jądra (Documentation/fb/*).

Jeżeli Twoja karta nie obsługuje standardu VBE 2.0 (starsze karty ISA/PCI, takie jak S3 Trio64), lecz VBE 1.2 (lub starsze?): cóż, pozostaje VESAfb, ale będziesz musiał załadować SciTech Display Doctor (dawniej UniVBE) przed zabootowaniem Linuksa. Użyj dyskietki startowej DOS lub czegoś innego. Nie zapomnij zarejestrować swojej kopii UniVBE ;))

Wyjście FBdev przyjmuje kilka dodatkowych parametrów:

Jeżeli chcesz się przełączyć na określony tryb, użyj

mplayer -vm -fbmode nazwa_trybu nazwa_pliku

Ta sekcja traktuje o obsłudze układu BES (Back-End Scaler) na kartach Matrox G200/G400/G450/G550 przez sterownik mga_vid z jądra. Ma on sprzętowy VSYNC z potrójnym buforowaniem. Działa na konsoli framebuffer oraz w X.

Sterownik mga_vid współpracuje z Xv.

Plik urządzenia (device file) /dev/mga_vid może być odczytywany aby uzyskać pewne informacje, na przykład poprzez

cat /dev/mga_vid

i można do niego pisać, by zmienić jasność:

echo "brightness=120" > /dev/mga_vid

Ten sterownik używa bufora ramki tdfx w jądrze aby odtwarzać filmy z przyśpieszeniem YUV. Będziesz potrzebował jądra z obsługą tdfxfb. Będziesz także musiał odpowiednio skompilować MPlayera.

./configure --enable-tdfxfb

MPlayer obsługuje wyświetlanie filmów używając OpenGL, lecz jeśli Twoja platforma/sterownik obsługuje Xv, jak powinno być w przypadku PeCetów z Linuksem, używaj Xv. Wydajność OpenGL jest znacząco mniejsza. Jeżeli masz implementację X11 bez obsługi Xv, OpenGL jest sensowną alternatywą.

Niestety nie wszystkie sterowniki to obsługują. Sterowniki Utah-GLX (dla XFree86 3.3.6) obsługują to w każdej karcie. Szczegóły ich instalacji dostępne są na stronie http://utah-glx.sf.net.

XFree86(DRI) 4.0.3 i nowsze obsługują OpenGL w kartach Matrox i Radeon, 4.2.0 i nowsze obsługują Rage128. Na http://dri.sf.net znajdziesz instrukcję ściągania i instalacji.

Podpowiedź od jednego z naszych użytkowników: wyjście video GL może być użyte aby uzyskać wyjście TV z vsync. Będziesz musiał ustawić zmienną środowiskową (przynajmniej dla nVidia):

export __GL_SYNC_TO_VBLANK=1

AAlib jest biblioteką do wyświetlania grafiki w trybie tekstowym, używając potężnego silnika renderującego ASCII. Istnieje wiele programów już ją obsługujących, takich jak Doom, Quake, etc. MPlayer zawiera świetnie działający sterownik. Jeżeli ./configure wykryje zainstalowane aalib, zostanie zbudowany sterownik aalib libvo.

Możesz używać następujących klawiszy w oknie AA, aby zmienić opcje renderowania:

Użyj opcji -framedrop, jeżeli Twój komputer nie jest na tyle szybki, aby wyrenderować wszystkie ramki!

Odtwarzając w terminalu osiągniesz lepszą szybkość i jakość używając sterownika Linux, a nie curses (-aadriver linux). Jednakże będziesz potrzebował praw zapisu na /dev/vcsa<terminal>! Nie jest to wykrywane automatycznie przez aalib, ale vo_aa próbuje znaleźć najlepszy tryb. Spójrz na http://aa-project.sf.net/tune, jest tam więcej informacji o dostrajaniu.

Biblioteka libcaca jest bibiloteką produkującą tekst zamiast pikseli, może więc pracować na starszych kartach graficznych oraz terminalach tekstowych. Jest podobna do słynnej biblioteki AAlib. libcaca potrzebuje do pracy terminalu, powinna więc działać na wszystkich systemach Uniksowych (włącznie z Mac OS X), używając biblioteki slang lub biblioteki ncurses, w DOSie używając biblioteki conio.h i w systemach Windowsowych używając slang lub ncurses (poprzez emulację Cygwin) bądź conio.h. Jeżeli ./configure wykryje libcaca, to zostanie zbudowany sterownik caca libvo.

Aby zmienić opcje renderowania, możesz użyć następujących klawiszy w oknie caca:

Jeżeli Twój komputer nie jest wystarczająco szybki, aby renderować wszystkie ramki, użyj opcji -framedrop.

Ten sterownik został zaprojektowany i napisany jako ogólny sterownik dla dowolnej karty, która ma BIOS zgodny z VESA VBE 2.0. Inną zaletą tego sterownika jest to, że próbuje on wymusić włączenie wyjścia TV. VESA BIOS EXTENSION (VBE) Version 3.0, z dnia 16 września 1998 (Strona 70) mówi:

Są więc szanse, że używając tego sterownika uzyskasz działające wyjście TV. (Zgaduję, że często wyjście TV jest samodzielnym układem (standalone head), lub przynajmniej samodzielnym wyjściem.)

Unikaj, jeśli to możliwe. Wyjście na X11 (używa rozszerzenia współdzielonej pamięci) nie używa żadnego przyśpieszania sprzętowego. Obsługuje (przyśpieszane przez MMX/3DNow/SSE, lecz ciągle wolne) skalowanie programowe. Użyj opcji -fs -zoom. Większość kart ma obsługę sprzętowego skalowania, warto więc użyć dla nich opcji -vo xv lub -vo xmga dla kart Matrox.

Problemem jest to, że sterowniki do większości kart nie obsługują sprzętowego przyśpieszenia na wyjściu na drugi monitor (second head)/TV. W takim przypadku widać zielone/niebieskie okno zamiast filmu. To tutaj przydaje się ten sterownik, lecz potrzebujesz potężnego CPU aby używać programowego skalowania. Nie używaj programowego wyjścia SDL + skalowania, jakość obrazu jest o wiele gorsza!

Skalowanie programowe jest bardzo wolne, lepiej spróbuj zmienić tryb video. Jest to bardzo proste. Spójrz na wiersze trybów sekcji DGA i wstaw je do swojego XF86Config.

Jeżeli nie możesz znaleźć trybów, które wstawiłeś, przeszukaj komunikaty XFree86. Niektóre sterowniki nie mogą używać niskich pixelclock (częstotliwości taktowania układu RAMDAC), które są wymagane dla trybów o niskiej rozdzielczości.

WSTĘP.  VIDIX jest skrótem od VIDeo Interface for *niX (Interfejs VIDeo dla *niXów). VIDIX został zaprojektowany i napisany jako interfejs dla szybkich sterowników działających w przestrzeni użytkownika (user-space), zapewniających taką samą wydajność, jak mga_vid dla kart Matrox. Jest także wysoce przenośny (portable).

Ten interfejs został zaprojektowany jako próba dopasowania istniejących interfejsów przyśpieszanego video (znanych jako mga_vid, rage128_vidm radeon_vid, pm3_vid) do ustalonego schematu. Zapewnia wysokopoziomowy interfejs dla układów znanych jako BES (BackEnd Scalers) lub OV (Video Overlay - nakładka video). Nie zapewnia on niskopoziomowego interfejsu do tworów znanych jako serwery grafiki. (nie chcę współzawodniczyć z zespołem X11 w przełączaniu trybów graficznych). Innymi słowy, głównym celem tego interfejsu jest maksymalizacja szybkości odtwarzania video.

W rzeczywistości nie ma znaczenia, który sterownik wyjścia video jest używany z VIDIX.

METODY UŻYWANIA.  Gdy VIDIX używany jest jako podurządzenie (-vo vesa:vidix) konfiguracja trybu video jest dokonywana przez urządzenie wyjścia video (w skrócie vo_server). Możesz więc przekazać MPlayerowi takie same ustawienia jak dla vo_server. Dodatkowo rozumie on ustawienie -double jako globalnie widoczny parametr. (Zalecam używanie tego ustawienia z VIDIX przynajmniej dla kart ATI). Jeżeli chodzi o -vo xvidix, to obecnie rozpoznaje następujące opcje -fs -zoom -x -y -double.

Możesz także określić sterownik VIDIX jako trzeci podargument w wierszu poleceń:

mplayer -vo xvidix:mga_vid.so -fs -zoom -double plik.avi

lub

mplayer -vo vesa:vidix:radeon_vid.so -fs -zoom -double -bpp 32 plik.avi

Ale jest to niebezpieczne i nie powinieneś tego robić. W tym przypadku podany sterownik zostanie wymuszony i rezultat może być nieprzewidywalny (może zawiesić Twój komputer). Powinieneś to robić TYLKO, jeśli jesteś całkowicie pewien, że zadziała, a MPlayer nie robi tego automatycznie. Proszę, powiadom o tym deweloperów. Prawidłowym sposobem jest używanie VIDIX bez żadnych argumentów, aby umożliwić automatyczne wykrywanie sterownika.

Ponieważ VIDIX wymaga bezpośredniego dostępu do sprzętu, musisz uruchamiać MPlayera jako root lub ustawić bit SUID na binarce MPlayera (Ostrzeżenie: Jest to zagrożenie bezpieczeństwa!). Alternatywnie możesz używać specjalnego modułu jądra, takiego jak ten:

mplayer -vo cvidix przyklad.avi

Nie będę tu podawał cech DirectFB.

Chociaż MPlayer nie jest obsługiwany jako "dostawca video" dla DirectFB, ten sterownik wyjścia umożliwi odtwarzanie video poprzez DirectFB. Będzie ono - oczywiście - przyśpieszane. Na moim Matroksie G400 szybkość DirectFB była taka sama jak XVideo.

Zawsze próbuj używać najnowszej wersji DirectFB. Możesz używać opcji DirectFB w wierszu poleceń, używając opcji -dfbopts. Wyboru warstwy można dokonać metodą podurządzenia. Przykład: -vo directfb:2 (standardową jest warstwa -1 : autodetekcja)

Przeczytaj proszę główną sekcję DirectFB, znajdziesz tam ogólne informacje.

Ten sterownik wyjścia video włączy CRTC2 (na drugim wyjściu z karty) w kartach Matrox G400/G450/G550, wyświetlając obraz niezależnie od pierwszego wyjścia z karty.

Ville Syrjala ma na swojej stronie domowej README oraz HOWTO wyjaśniające, jak uruchomić wyjście TV DirectFB w kartach Matrox.

MPlayer obsługuje karty z układem Siemens DVB, od producentów takich, jak: Siemens, Technotrend, Galaxis czy Hauppauge. Najnowsze sterowniki DVB są dostępne na stronie Linux TV. Jeżeli chcesz programowego transkodowania, powinieneś dysponować procesorem z zegarem co najmniej 1GHz.

Configure powinien wykryć Twoją kartę DVB. Jeżeli tak się nie stało, możesz wymusić obsługę DVB używając

./configure --enable-dvb

Jeżeli Twoje nagłówki 'ost' znajdują się w niestandardowym miejscu, ustaw ścieżkę przy pomocy

./configure --extra-cflags=katalog ze źródłami DVB/ost/include

Po czym skompiluj i zainstaluj jak zwykle.

ZASTOSOWANIE.  Sprzętowego dekodowania (odtwarzanie standardowych plików MPEG-1/2) można dokonać tą komendą:

mplayer -ao mpegpes -vo mpegpes plik.mpg|vob

Programowe dekodowanie oraz transkodowanie różnych formatów do MPEG-1 można uzyskać używając polecenia podobnego do:

mplayer -ao mpegpes -vo mpegpes twójplik.roz
mplayer -ao mpegpes -vo mpegpes -vf expand twójplik.roz

Zauważ, że karty DVB obsługują tylko rozdzielczość pionową równą 288 i 576 dla PAL oraz 240 i 480 dla NTSC. Musisz przeskalować obraz, dodając scale=szerokość:wysokość, z wybraną wysokością i szerokością do opcji -vf. Karty DVB akceptują różne szerokości, takie jak 720, 704, 640, 512, 480, 352 itp. i dokonują sprzętowego skalowania w kierunku horyzontalnym, więc w większości przypadków nie musisz skalować horyzontalnie. Dla MPEG-4 (DivX) 512x384 (proporcje 4:3) wypróbuj:

mplayer -ao mpegpes -vo mpegpes -vf scale=512:576

Jeżeli masz film w formacie panoramicznym i nie chcesz go skalować do pełnej wysokości, możesz użyć filtru expand=szer:wys aby dodać czarne paski. Aby wyświetlić MPEG-4 (DivX) 640x384, wypróbuj:

mplayer -ao mpegpes -vo mpegpes -vf expand=640:576 plik.avi

Jeżeli twój CPU jest za wolny na pełnowymiarowy MPEG-4 (DivX) 720x576, spróbuj przeskalować w dół:

mplayer -ao mpegpes -vo mpegpes -vf scale=352:576 plik.avi

Jeżeli to nie poprawiło szybkości, spróbuj także pionowego skalowania w dół:

mplayer -ao mpegpes -vo mpegpes -vf scale=352:288 plik.avi

Dla OSD i napisów użyj cechy OSD filtru expand. Zamiast expand=wys:szer lub expand=wys:szer:x:y, użyj więc expand=wys:szer:x:y:1 (piąty parametr :1 na końcu umożliwi renderowanie (wyświetlanie) OSD). Możesz chcieć przesunąć obraz trochę w górę, aby zyskać więcej miejsca na napisy. Możesz także chcieć przesunąć napisy w górę, jeżeli znajdują się poza ekranem TV, użyj opcji -subpos <0-100>, aby to dopasować (-subpos 80 jest dobrym wyborem).

Aby odtwarzać filmy z liczbą klatek na sekundę inną niż 25 na telewizorze PAL lub na wolnym CPU, dodaj opcję -framedrop.

Zachowanie proporcji plików MPEG-4 (DivX) oraz optymalne parametry skalowania (sprzętowe poziome i programowe pionowe z zachowaniem odpowiednich proporcji), można uzyskać przy użyciu nowego filtru dvbscale:

dla TV  4:3: -vf dvbscale,scale=-1:0,expand=-1:576:-1:-1:1
dla TV 16:9: -vf dvbscale=1024,scale=-1:0,expand=-1:576:-1:-1:1

Cyfrowa telewizja (moduł wejścia DVB). Możesz użyć swojej karty DVB do oglądania cyfrowej telewizji.

Powinieneś mieć zainstalowane programy scan oraz szap/tzap/czap/azap; wszystkie są w paczce ze sterownikami.

Sprawdź czy Twoje sterowniki działają prawidłowo używając programu takiego jak dvbstream (jest on podstawą modułu wejścia DVB).

Teraz powinieneś ułożyć plik ~/.mplayer/channels.conf zgodnie ze składnią akceptowaną przez szap/tzap/czap/azap lub kazać scan zrobić to za Ciebie.

Jeżeli masz kartę więcej niż jednego typu (np. ATSC, satelita, kablówka, z nadajnika naziemnego), to możesz zapisać swoje pliki kanałów jako: ~/.mplayer/channels.conf.sat (satelita), ~/.mplayer/channels.conf.ter (naziemna), ~/.mplayer/channels.conf.cbl (kablówka), oraz ~/.mplayer/channels.conf.atsc dając w ten sposób MPlayerowi wskazówkę aby używał tych plików zamiast ~/.mplayer/channels.conf, a Ty musisz tylko określić, której karty użyć.

Upewnij się, że w channels.conf masz tylko kanały niekodowane (Free to Air). W przeciwnym razie MPlayer będzie próbował przeskoczyć do następnego widzialnego kanału, lecz może to zająć trochę czasu jeżeli wystąpuje po sobie wiele kanałów kodowanych.

W polach audio i video możesz użyć rozszerzonej składni: ...:pid[+pid]:... (każdy maksymalnie dla 6 pidów); W tym przypadku MPlayer uwzględni w strumieniu wszystkie podane pidy, plus pid 0 (zawierający PAT). Zachęcamy do uwzględnienia w każdym wierszu pidu PMT (jeżeli go znasz) dla określanego kanału. Inne możliwe zastosowania: pid televideo, druga ścieżka dźwiękowa, itp.

Jeśli MPlayer często uskarża się na

Too many video/audio packets in the buffer

(za dużo pakietów video/audio w buforze) albo jeśli zauważysz rosnący brak synchronizacji między audio a video spróbuj użyć demuksera MPEG-TS z libavformat, dodając -demuxer lavf -lavfdopts probesize=128 do wiersza poleceń.

Aby wyświetlić pierwszy z kanałów obecnych na Twojej liście, uruchom

  mplayer dvb://

Jeżeli chcesz oglądać określony kanał, na przykład R1, uruchom

  mplayer dvb://R1

Jeżeli masz więcej niż jedną kartę, będziesz musiał określić numer karty, na której jest widoczny kanał (np. 2), korzystając z następującej składni:

  mplayer dvb://2@R1

Aby przełączać kanały używaj klawiszy h (następny) oraz k (poprzedni) lub skorzystaj z menu OSD).

Jeżeli Twój ~/.mplayer/menu.conf zawiera wpis <dvbsel>, taki jak ten w przykładowym pliku etc/dvb-menu.conf (którym możesz nadpisać ~/.mplayer/menu.conf), w menu głównym pokaże się podmenu, które zezwoli Ci na wybór jednego kanału z obecnych w Twoim channels.conf, możliwe, że poprzedzone menu z listą dostępnych kart, jeżeli więcej niż jedna nadaje się do użytku MPlayerem.

Jeżeli chcesz zapisać program (audycję) na dysku, użyj

  mplayer -dumpfile r1.ts -dumpstream dvb://R1

Jeżeli chcesz nagrać go w innym formacie (przekodowując go), możesz zamiast tego użyć polecenia podobnego do

  mencoder -o r1.avi -ovc xvid -xvidencopts bitrate=800 -oac mp3lame -lameopts cbr:br=128 -pp=ci dvb://R1

Na stronie man znajdziesz listę opcji, które możesz przekazać modułowi wejścia DVB.

PRZYSZŁOŚĆ.  Jeżeli masz pytania lub chcesz otrzymywać przyszłe ogłoszenia, a także wziąć udział w dyskusjach na ten temat, przyłącz się do naszej listy dyskusyjnej MPlayer-DVB. Proszę pamiętaj, że językiem listy jest angielski.

W przyszłości możesz się spodziewać zdolności wyświetlania OSD i napisów przy użyciu wbudowanej obsługi OSD przez karty DVB, a także bardziej płynnego odtwarzania filmów innych niż 25fps oraz transkodowania w czasie rzeczywistym MPEG-2 i MPEG-4 (częściowa dekompresja).

MPlayer obsługuje sprzętowo przyśpieszane odtwarzanie przy użyciu karty DXR2.

Przede wszystkim będziesz potrzebował poprawnie zainstalowanych sterowników DXR2. Sterowniki i instrukcję instalacji możesz znaleźć na stronie Centrum zasobów DXR2 (DXR2 Resource Center).

Układ nakładki (overlay chipset) używany w DXR2 jest dość kiepskiej jakości, ale standardowe ustawienia powinny działać u wszystkich. OSD może być użyte z nakładką (nie na TV) poprzez rysowanie go kolorem kluczowym (colorkey). Ze standardowymi ustawieniami koloru kluczowego możesz uzyskać różne rezultaty, zwykle będziesz widział kolor kluczowy dookoła znaków lub inny śmieszny efekt. Jeżeli dobrze dostosujesz ustawienia koloru kluczowego, powinieneś uzyskać akceptowalne wyniki.

Listę dostępnych opcji znajdziesz na stronie man.

MPlayer obsługuje sprzętowo przyśpieszane odtwarzanie na kartach Creative DXR3 oraz Sigma Designs Hollywood Plus. Obie te karty używają układu dekodującego em8300 firmy Sigma Designs.

Przede wszystkim będziesz potrzebował poprawnie zainstalowanych sterowników DXR3/H+ w wersji 0.12.0 lub nowszej. Sterowniki i instrukcję ich instalacji możesz znaleźć na stronie DXR3 & Hollywood Plus dla Linuksa. configure powinno wykryć Twoją kartę automatycznie, kompilacja powinna przebiec bez problemu.

Jest to sterownik wyświetlania (-vo zr) dla wielu kart służących do przechwytywania/odtwarzania MJPEG (testowane z DC10+ i Buz, powinien także działać dla LML33 oraz DC10). Sterownik koduje ramkę na JPEG i wysyła ją do karty. Do konwersji na JPEG używany i wymagany jest libavcodec. Korzystając ze specjalnego trybu cinerama możesz oglądać filmy w formacie panoramicznym (wide screen), zakładając że masz dwa ekrany i dwie karty MJPEG. W zależności od rozdzielczości i ustawień jakości, sterownik ten może wymagać sporo mocy CPU. Pamiętaj, aby użyć -framedrop, jeżeli Twoja maszyna jest zbyt wolna. Info: Mój AMD K6-2 350MHz jest (z -framedrop) całkiem wystarczający do oglądania materiałów o rozmiarach VCD, oraz przeskalowanych w dół filmów.

Sterownik ten "rozmawia" ze sterownikiem jądra dostępnym na http://mjpeg.sf.net, musisz więc go najpierw uruchomić. Obecność karty MJPEG jest wykrywana automatycznie przez skrypt configure. Jeżeli autodetekcja zawiedzie, wymuś wykrywanie używając

./configure --enable-zr

Wyjście można kontrolować licznymi opcjami. Obszerny opis opcji można znaleźć na stronie man, krótki poprzez wywołanie

mplayer -zrhelp

Rzeczy takie, jak skalowanie i OSD (wyświetlanie na ekranie) nie są obsługiwane przez ten sterownik, ale można je uzyskać poprzez filtry video. Załóżmy, że masz film w rozdzielczości 512x272 i chciałbyś go wyświetlić na pełnym ekranie, używając swojego DC10+. Istnieją trzy główne możliwości - możesz przeskalować film do szerokości 768, 384 lub 192. Ze względu na wydajność i jakość, wybrałbym przeskalowanie filmu do 384x204 używając szybkiego programowego skalowania w trybie bilinear. Polecenie wygląda w ten sposób:

mplayer -vo zr -sws 0 -vf scale=384:204 film.avi

Kadrowania można dokonać filtrem crop albo tym sterownikiem. Załóżmy, że Twój film jest zbyt szeroki, aby go wyświetlić na Twoim Buz i chcesz użyć -zrcrop, aby uczynić film mniej szerokim. Powinieneś użyć takiego polecenia:

mplayer -vo zr -zrcrop 720x320+80+0 benhur.avi

Jeżeli chcesz użyć filtru crop, wykonaj:

mplayer -vo zr -vf crop=720:320:80:0 benhur.avi

Dodatkowe wystąpienia -zrcrop wywołują tryb cinerama. Możesz na przykład rozdzielić obraz na kilka TV lub projektorów, uzyskując w ten sposób większy ekran. Powiedzmy, że masz dwa projektory, lewy podłączony do karty Buz na /dev/video1 a prawy do DC10+ na /dev/video0. Film jest w rozdzielczości 704x288. Załóżmy także, że chcesz, aby obraz z prawego projektora był czarno-biały oraz aby ramki jpeg wyświetlane z lewego projektora były jakości 10. Aby uzyskać taki efekt powinieneś wydać następujące polecenie:

mplayer -vo zr -zrdev /dev/video0 -zrcrop 352x288+352+0 -zrxdoff 0 -zrbw \
          -zrcrop 352x288+0+0 -zrdev /dev/video1 -zrquality 10 \
          film.avi

Jak pewnie zauważyłeś, opcje przed drugim -zrcrop odnoszą się tylko do DC10+, a opcje po drugim -zrcrop odnoszą się do Buz. Ilość kart uczestniczących w cinerama ograniczona jest do czterech, więc możesz zbudować ekran (ścianę video:) 2x2.

Na koniec - ważna uwaga: Nie włączaj ani nie wyłączaj XawTV na urządzeniu odtwarzającym w trakcie odtwarzania - zawiesisz swój komputer. Można natomiast NAJPIERW włączyć XawTV, NASTĘPNIE włączyć MPlayera, poczekać, aż MPlayer zakończy działanie i POTEM wyłączyć XawTV.

Ten sterownik zdolny jest do odtwarzanie używając protokołu UDP Blinkenlights (mrugające światła - przyp. tłum.). Jeżeli nie wiesz, czym jest Blinkenlights lub jego następca - Arcade, dowiedz się. Pomimo, że prawdopodobnie jest to najrzadziej używane wyjście video, z pewnością jest najfajniejszym jakie MPlayer ma do zaoferowania. Po prostu pooglądaj kilka dokumentacyjnych filmów Blinkenlights. Na filmie Arcade możesz zobaczyć sterownik wyjściowy Blinkenlights w akcji w 00:07:50.

Pod Linuksem istnieją dwa sposoby uruchomienia wyjścia TV na karcie Matrox G400:

Konstruowanie kabla TV-out do Matroksów.  Nikt nie bierze na siebie żadnej odpowiedzialności za zniszczenia spowodowane tą dokumentacją.

Kabel dla G400.  W złączu CRTC2 na czwartej nóżce (pin) jest sygnał composite video. Uziemienie jest na szóstej, siódmej i ósmej nóżce. (info dostarczone przez Balázs Rácz)

Kabel dla G450.  W złączu CTRC2 na pierwszej nóżce jest sygnał composite video. Ziemia jest na piątej, szóstej, siódmej i pietnastej (5, 6, 7, 15) nóżce. (info dostarczone przez Balázs Kerekes)

Obsługa wyjścia TV dla tych kart została dodana dopiero niedawno i nie należy jeszcze do głównego drzewa jądra. . Z tego, co wiem, moduł mga_vid nie może być obecnie użyty ponieważ sterownik G450/G550 pracuje tylko w jednej konfiguracji: pierwszy układ CRTC (z wieloma możliwościami) na pierwszym ekranie (monitor) i drugi CRTC (bez BES - po objaśnienia do BES sięgnij do sekcji G400 wyżej) na TV. W chwili obecnej możesz więc używać tylko sterownika wyjścia fbdev MPlayera.

Obecnie pierwszy CRTC nie może być przekierowany na drugie wyjście. Autor sterownika jądra matroxfb - Petr Vandrovec - być może zrobi obsługę tego poprzez wyświetlanie wyjścia z pierwszego CRTC na obydwa złącza jednocześnie, jak to jest w tej chwili zalecane dla G400, patrz sekcja wyżej.

Potrzebną łatkę na jądro i dokładne HOWTO można ściągnąć z http://www.bglug.ca/matrox_tvout/

WSTĘP.  Obecnie ATI nie chce obsługiwać pod Linuksem żadnego z układów TV-out, z powodu ich licencjonowanej technologii Macrovision.

Na innych kartach używaj sterownika VESA, bez VIDIX. Potrzebny jest jednak potężny CPU.

Jedyna rzecz, którą musisz zrobić to: Mieć podłączony odbiornik TV przez uruchomieniem swojego PC, ponieważ video BIOS inicjalizuje się tylko podczas procedury POST.

Najpierw MUSISZ ściągnąć sterowniki o zamkniętych źródłach z http://nvidia.com. Nie będę tutaj opisywał procesu instalacji i konfiguracji ponieważ nie jest to celem tej dokumentacji.

Jeżeli XFree86, XVideo i przyśpieszanie 3D już działa prawidłowo, przerób sekcję Device swojej karty w pliku XF86Config zgodnie z poniższym wzorcem (dostosuj do swojej karty/TV):

Section "Device"
        Identifier      "GeForce"
        VendorName      "ASUS"
        BoardName       "nVidia GeForce2/MX 400"
        Driver          "nvidia"
        #Option         "NvAGP" "1"
        Option          "NoLogo"
        Option          "CursorShadow"  "on"

        Option          "TwinView"
        Option          "TwinViewOrientation" "Clone"
        Option          "MetaModes" "1024x768,640x480"
        Option          "ConnectedMonitor" "CRT, TV"
        Option          "TVStandard" "PAL-B"
        Option          "TVOutFormat" "Composite"
EndSection

Oczywiście najważniejsza jest część TwinView.

Układ NeoMagic można znaleźć w rożnych laptopach, niektóre wyposażone są w prosty analogowy koder TV, inne mają bardziej zaawansowaną wersję.

Aby zbudować pakiet dla Debiana, wywołaj poniższe polecenie w katalogu ze źródłami MPlayera:

fakeroot debian/rules binary

Jeśli chcesz przekazać własne opcje do skryptu configure, możesz ustawić zmienną środowiskową DEB_BUILD_OPTIONS. Na przykład, jeśli chcesz obsługi menu i GUI, wyglądało by to tak:

DEB_BUILD_OPTIONS="--enable-gui --enable-menu" fakeroot debian/rules binary

Możesz przekazać również niektóre zmienne do Makefile. Na przykład, jeśli chcesz kompilować przy pomocy gcc 3.4, nawet jeśli nie jest to domyślny kompilator:

CC=gcc-3.4 DEB_BUILD_OPTIONS="--enable-gui" fakeroot debian/rules binary

Aby wyczyściś katalog ze źródłami wykonaj poniższa komendę:

fakeroot debian/rules clean

Jako superużytkownik możesz zainstalować pakiet .deb tak, jak zwykle:

dpkg -i ../mplayer_wersja.deb

Christian Marillat buduje dla Debiana nieoficjalne paczki MPlayera, MEncodera i naszych czcionek bitmapowych już od jakiegoś czasu, możesz je pobrać (apt-get) z jego strony domowej.

Dominik Mierzejewski opiekuje się oficjalnymi pakietami RPM MPlayera dla Fedora Core. Są one dostępne w repozytorium Livna.

RPMy dla Mandrake/Mandriva są dostępne na P.L.F.. SuSE zawierał okrojoną wersję MPlayera w dystrybucji. Usunęli ją w swoich najnowszych wydaniach. W pełni funkcjonalne pakiety możesz pobrać z links2linux.de.

MPlayer działa również na PDA z procesorami ARM działających pod kontrolą Linuksa, np. Sharp Zaurus, Compaq iPAQ. Najprostszym sposobem, żeby uzyskać MPlayera, jest pobranie go z odpowiedniego źródła pakietów (stable, testing, unstable) z witryny OpenZaurus. Jeżeli chcesz go skompilować samodzielnie, powinieneś przyjrzeć się katalogom mplayera i biblioteki libavcodec w głównym katalogu źródłowym OpenZaurusa. Zawierają one najświeższe łatki i pliki Makefile, służące do samodzielnej kompilacji MPlayera z libavcodec. Jeżeli potrzebujesz interfejsu GUI, możesz użyć xmms-embedded.

Jeżeli Twój procesor ma rozszerzenie SSE, przekompiluj jądro z opcją "CPU_ENABLE_SSE" (wymagany FreeBSD-STABLE lub łaty na jądro).

Ze względu na ograniczenia w różnych wersjach gas (GNU assemblera - przyp. tłumacza) (dotyczące relokacji i MMX), będziesz musiał przeprowadzić kompilację w dwóch krokach: Po pierwsze, upewnij się, że wersja nierdzenna występuje w zmiennej $PATH i wykonaj gmake -k, a następnie upewnij się, że używana jest wersja rdzenna i wykonaj gmake.

Powyższa metoda nie jest już potrzebna w OpenBSD 3.4.

Zobacz rozdział Mac OS.

MPlayer powinien działać na Solarisie 2.6 lub nowszym. Możesz skorzystać ze sterownika dźwięku SUN'a podająć opcję -ao sun.

Na UltraSPARCach, MPlayer korzysta z rozszerzenia VIS (odpowiednik MMX), obecnie tylko w libmpeg2, libavo i libavcodec, ale nie w mp3lib. Możesz oglądać plik VOB na procesorze z taktowaniem 400MHz. Będziesz potrzebował do tego biblioteki mLib.

Caveat:

Aby zbudować pakiet, będziesz potrzebował GNU make (gmake, /opt/sfw/gmake), rdzenne make Solarisa nie zadziała. Typowy błąd jaki otrzymujesz, budując tym drugim zamiast GNU make, to:

   % /usr/ccs/bin/make
   make: Fatal error in reader: Makefile, line 25: Unexpected end of line seen

W Solarisie przeznaczonym dla SPARC, potrzebujesz kompilatora GNU C/C++; nie ma znaczenia, czy jest on skonfigurowany z, czy bez GNU assemblera.

Na Solarisie x86, potrzebujesz GNU assemblera i kompilatora GNU C/C++, skonfigurowanego do używania GNU assemblera! Kod MPlayera, na platformie x86, w znaczący sposób korzysta z instrukcji MMX, SSE i 3DNOW!, które nie mogą być skompilowane przy pomocy assemblera Sun /usr/ccs/bin/as.

Skrypt configure stara się określić, jaki assembler wywoływany jest przez komendę "gcc" (jeżeli próba zakończy się fiaskiem, użyj opcji --as=/gdziekolwiek/zainstalowałeś/gnu-as, żeby określić gdzie skrypt configure może znaleźć GNU "as" w Twoim systemie).

Rozwiązania najczęstszych problemów:

Joe Page umieścił na swojej stronie domowej dokument HOWTO stworzony przez Martina Gansser'a dotyczący MPlayera na HP-UX. Korzystając z zawartych tam intrukcji program powinien się skompilować bez najmniejszych problemów. Poniższe informacje są zaczerpnięte z tego opracowania.

Do budowy będziesz potrzebował GCC 3.4.0, GNU make 3.80, i SDL 1.2.7 lub ich nowszych wersji. Kompilator HP cc nie wyprodukuje działającego programu, a wcześniejsze wersje GCC są pełne błędów. Aby moć skorzystać z OpenGL, musisz zainstalować biblioteki Mesa, wtedy sterowniki wyjścia video gl i gl2 powinny działać. Ich wydajność może być tragiczna, jednak zależne jest to od mocy obliczeniowej procesora. Dobrym zamiennikiem, raczej kiepskiego, systemu dźwiękowego HP-UX jest GNU esound.

Stwórz urządzenie DVD, przeskanuj magistralę SCSI komendą:

# ioscan -fn

Class          I            H/W   Path          Driver    S/W State    H/W Type        Description
...
ext_bus 1    8/16/5      c720  CLAIMED INTERFACE  Built-in SCSI
target  3    8/16/5.2    tgt   CLAIMED DEVICE
disk    4    8/16/5.2.0  sdisk CLAIMED DEVICE     PIONEER DVD-ROM DVD-305
                         /dev/dsk/c1t2d0 /dev/rdsk/c1t2d0
target  4    8/16/5.7    tgt   CLAIMED DEVICE
ctl     1    8/16/5.7.0  sctl  CLAIMED DEVICE     Initiator
                         /dev/rscsi/c1t7d0 /dev/rscsi/c1t7l0 /dev/scsi/c1t7l0
...

Z rezultatów działania komendy możemy odczytać, że na adresie 2 SCSI znajduje się Pioneer DVD-ROM. Instancja karty dla ścieżki sprzętowej 8/16 to 1.

Stwórz dowiązanie surowego urządzenia do urządzenia DVD.

# ln -s /dev/rdsk/c<instancja magistrali SCSI>t<ID docelowego SCSI>d<LUN> /dev/<urządzenie>

Przykład:

# ln -s /dev/rdsk/c1t2d0 /dev/dvd

Poniżej znajdują się rozwiązania kilku najczęstszych problemów:

MPlayer kompiluje się z powodzenie na AIX 5.1, 5.2 i 5.3, korzystając z GCC 3.3 lub wyższego. Budowanie MPlayer na AIX 4.3.3 i niższych nie było sprawdzane. Zaleca się, abyś budowal MPlayera używając GCC 3.4 lub wyższego lub jeżeli kompilujesz na POWER5 - GCC 4.0.

Upenij się, że używasz GNU make (/opt/freeware/bin/gmake), aby kompilować MPlayera, jako że możesz napotkać na problemy przy korzystaniu z /usr/ccs/bin/make.

Wykrywanie CPU jest ciągle dopracowywane. Poniższe architektury zostały przetestowane:

Poniższe architektury nie były testowane, ale i tak powinny działać:

Dźwięk przez Ultimedia Services nie jest obsługiwany, jako że ta technologia została porzucona w AIX 5.1; dlatego też, jedynym wyjściem jest korzystanie ze sterowników AIX Open Sound System (OSS) tworzonych przez 4Front Technologies, znajdziesz je na http://www.opensound.com/aix.html . 4Front Technologies udostępnia swoje sterowniki OSS za darmo do niekomercyjnego zastosowania; jednakże, nie ma aktualnie sterowników wyjścia audio dla AIX 5.2 lub 5.3. Oznacza to, że AIX 5.2 i 5.3 nie potrafią aktualnie używać wyjścia audio MPlayera.

Rozwiązania częstych problemów:

Będziesz musiał ściągnąć bibliotekę SDL dla QNX i zainstalować ją. Wtedy uruchom MPlayera z opcją -vo sdl:driver=photon i -ao sdl:nto, powinno działać szybko.

Wyjście -vo x11 będzie nawet wolniejsze niż na Linuksie, ponieważ QNX ma tylko emulację X'ów, która jest bardzo wolna.

Aby skompilować MPlayera wymagana jest wersja Cygwina 1.5.0 lub późniejsza.

Pliki nagłówkowe DirectX muszą być rozpakowane do /usr/include/ lub /usr/local/include/.

Instrukcje i pliki potrzebne do kompilacji SDLa dla Cygwin są dostępne na stronie libsdl.

Zainstalowanie MinGW, który umożliwiłby kompilację MPlayera było zawiłe, ale teraz składa się tylko z trzech prostych kroków i niedługo powinno działać "prosto z pudełka". Zainstaluj MinGW 3.0.0 lub nowszy. Zainstaluj MSYS 1.0.9 lub nowszy i wskaż systemowi poinstalacyjnemu MSYSa, że MinGW jest zainstalowane.

Rozpakuj pliki nagłówkowe DirectX do /mingw/include/.

Do obsługi skompresowanych nagłówków MOV wymagana jest biblioteka zlib, która nie jest domyślnie dostępna w MinGW. Skonfiguruj ją z opcją --prefix=/mingw i zainstaluj przed kompilacją MPlayera.

Pełną instrukcję jak zbudować MPlayera i wszystkie potrzebne biblioteki znajdziesz w MPlayer MinGW HOWTO.

Możesz pobrać natywne GUI dla MPlayera razem z prekompilowanymi binariami MPlayera dla Mac OS X ze strony projektu MPlayerOSX, ale uwaga: projekt nie jest już aktywny.

Na szczęście, MPlayerOSX został przejęty przez członka załogi MPlayera. Wersje testowe są dostępne na stronie z materiałami do pobrania, a oficjalne wydanie powinno pojawić się już niedługo.

Aby zbudować MPlayerOSX bezpośrednio ze źródeł, potrzebujesz modułu mplayerosx, main i kopii modułu CVS main o nazwie main_noaltivec. mplayerosx to graficzna nakładka, main to MPlayer, a main_noaltivec to MPlayer zbudowany bez obsługi AltiVec.

Aby pobrać moduł z repozytorium SVN wykonaj polecenia:

svn checkout svn://svn.mplayerhq.hu/mplayerosx/trunk/ mplayerosx
svn checkout svn://svn.mplayerhq.hu/mplayer/trunk/ main

W celu zbudowania MPlayerOSX będziesz musiał utowrzyć podobną strukturę katalogów:

katalog_źródłowy_MPlayera
   |
   |--->main           (źródła MPlayera z Subversion)
   |
   |--->main_noaltivec (źródła MPlayera z Subversion skonfigurowane z opcją --disable-altivec)
   |
   |--->mplayerosx     (źródła MPlayer OS X z Subversion)

Najpierw musisz zbudować main i main_noaltivec.

Następnie ustaw globalną zmienną:

export MACOSX_DEPLOYMENT_TARGET=10.3

Potem skonfiguruj:

Jeżeli konfigurujesz dla maszyny G4 lub lepszej z obsługą AltiVec, postępuj jak poniżej:

./configure --with-termcaplib=ncurses.5 --disable-gl --disable-x11

Jeżeli konfigurujesz dla maszyny z procesorem G3 bez AltiVec, postępuj jak ponieżej:

./configure --with-termcaplib=ncurses.5 --disable-gl --disable-x11
--disable-altivec

Być może będziesz musiał wyedytować plik config.mak i zmienić wartości -mcpu -mtune z -74XX na -G3.

Następnie wykonaj

make

przejdź do katalogu mplayerosx i wpisz

make dist

Zostanie utworzony skompresowany obraz .dmg zawierający gotowy do uruchomienia program.

Możes również skorzystać z projektu Xcode 2.1; stary projekt dla Xcode 1.x już nie działa.

Zanim w ogóle zaczniesz myśleć o kodowaniu filmu, musisz przejść kilka wstępnych kroków.

Pierwszym i najważniejszym krokiem przed kodowaniem powinno być ustalenie jakim typem filmu się zajmujesz. Jeśli Twój film jest z DVD albo telewizji (zwykłej, kablowej czy satelitarnej), będzie w jednym z dwóch formatów: NTSC w Ameryce Północnej i Japonii, PAL w Europie itp. Trzeba sobie jednak zdawać sprawę z tego, że jest to tylko format do prezentacji w telewizji, i często nie jest oryginalnym formatem filmu. Doświadczenie pokazuje że filmy NTSC są trudniejsze do kodowania, ponieważ jest więcej elementów do zidentyfikowania w źródle. Żeby zrobić odpowienie kodowanie musisz znać oryginalny format filmu. Nieuwzględnienie tego skutkuje wieloma wadami wynikowego pliku, na przykład brzydkie artefakty przeplotu i powtórzone albo zagubione klatki. Poza tym że są brzydkie, artefakty są też szkodliwe dla kodowania: Dostaniesz gorszą jakość na jednostkę bitrate.

Jest możliwe zakodowanie filmu z szeroką gamą jakości. Z nowoczesnymi koderami i odrobiną kompresji przed kodekiem (zmniejszenie rozdzielczości i usuwanie szumu), możliwe jest osiągnięcie bardzo dobrej jakości przy 700 MB, dla 90-110 minutowego filmu kinowego. Dodatkowo tylko najdłuższe filmy nie dają się zakodować na 1400 MB z prawie doskonałą jakością.

Są trzy podejścia do kodowania video: stały bitrate (CBR), stały kwantyzator i tryb wieloprzebiegowy (ABR, uśrednione bitrate).

Złożoność klatek filmu, a zatem i ilość bitów potrzebna na ich zakodowanie, może się bardzo mocno zmieniać w zależności od sceny. Nowoczesne kodery potrafią się dostosowywać do tych zmian i zmieniać bitrate. Jednak w prostych trybach, takich jak CBR, kodery nie znają zapotrzebowania na bitrate w przyszłych scenach, więc nie mogą na długo przekraczać wymaganego bitrate. Bardziej zaawansowane tryby, takie jak kodowanie wieloprzebiegowe, potrafią wziąć pod uwagę statystyki z poprzednich przebiegów, co naprawia ten problem.

W każdym z tych trybów, kodek video (na przykład libavcodec) dzieli klatkę obrazu na makrobloki 16x16 pikseli i stosuje do każdego z nich kwantyzator. Im niższy kwantyzator, tym lepsza jakość i tym wyższe bitrate. Metody jakiej koder używa do ustalenia kwantyzatora są różne i można nimi sterować. (Jest to straszliwe uproszczenie, ale wystarcza do zrozumienia podstaw.)

Kiedy podajesz stałe bitrate, kodek koduje usuwając tyle szczegółów ile musi i tak mało jak to tylko możliwe żeby pozostać poniżej podanego bitrate. Jeśli na prawdę nie obchodzi cię wielkość pliku, możesz użyć CBR i podać nieskończone bitrate (W praktyce oznacza to bitrate na tyle wysokie że nie stanowi bariery, na przykład 10000Kbit.) Bez żadnego ograniczenia na bitrate kodek użyje najniższego możliwego kwantyzatora do każdej klatki (ustalonego dla libavcodec opcją vqmin, domyślnie 2). Gdy tylko podasz bitrate na tyle niskie że kodek musi używać wyższego kwantyzatora, to prawie na pewno niszczysz film. Żeby tego uniknąć, powinieneś pewnie zmniejszyć rozdzielczość filmu, metodą opisaną dalej. Ogólnie, jeśli zależy Ci na jakości, powinieneś unikać CBR.

Przy stałym kwantyzatorze, kodek używa na każdym makrobloku tego samego kwantyzatora, podanego opcją vqscale (w przypadku libavcodec). Jeśli chcesz możliwie najlepszy efekt, znów ignorując bitrate, możesz użyć vqscale=2. Da to ten sam bitrate i PSNR (peak signal-to-noise ratio, szczytowa proporcja sygnału do szumu) co CBR z vbitrate=nieskończoność i domyślnym vqmin.

Problemem przy stałym kwantyzatorze jest to, że używa podanego kwantyzatora niezależnie od tego czy makroblok tego wymaga czy nie. To znaczy że można by było zastosować do makrobloku wyższy kwantyzator bez utraty postrzegalnej jakości. Dlaczego marnować bity na niepotrzebnie niski kwantyzator? Mikroprocesor ma tyle cykli ile jest czasu, ale jest tylko ograniczona ilość bitów na twardym dysku.

Przy kodowaniu dwuprzebiegowym, pierwszy przebieg potraktuje film jak przu ustawieniu CBR, ale zachowa informacje o własnościach każdej klatki. Te dane są później używane przy drugim przebiegu do podejmowania słusznych decyzji o używanym kwantyzatorze. Przy szybkich scenach albo niewielu szczegółach pewnie użyje większego kwantyzatora, podczas gdy dla powolnych, szczegółowych scen będzie niższy kwantyzator.

Jeśli używasz vqscale=2 to marnujesz bity. Jeśli używasz vqscale=3 to nie dostajesz najlepszej możliwej jakości. Załóżmy że zakodowałeś swoje DVD przy vqscale=3 i dostałeś bitrate 1800Kbit. Jeśli zrobisz dwa przebiegi z vbitrate=1800 ostateczny wynik będzie miał wyższą jakość przy tym samym bitrate.

Ponieważ jesteś już przekonany że prawidłowym wyborem są dwa przebiegi, prawdziwym pytaniem jest jakiego bitrate użyć. Nie ma jednej odpowiedzi. Idealnie chcesz wybrać bitrate będący najlepszym kompromisem między jakością a wielkością pliku. To się zmienia w zależności od filmu.

Jeśli wielkość nie ma znaczenia, dobrym punktem wyjściowym do bardzo wysokiej jakości jest około 2000Kbit plus minus 200Kbit. Jeśli jest dużo akcji albo szczegółów, albo po prostu masz bardzo wrażliwe oko, możesz się zdecydować na 2400 albo 2600. Przy niektórych DVD możesz nie zauważyć różnicy przy 1400Kbit. Dobrym pomysłem jest poeksperymentowanie z kilkoma scenami i różnymi wartościami bitrate żeby nabrać wyczucia.

Jeśli chcesz konkretnej wielkości, musisz jakoś obliczyć bitrare. Ale zanim to zrobisz, musisz wiedzieć ile miejsca potrzebujesz na dźwięk, więc powinieneś ściągnąć go najpierw. Możesz wyliczyć bitrate z następującego równania: bitrate = (wielkość_docelowa_w_MBajtach - wielkość_dźwięku_w_MBajtach) * 1024 * 1024 / długość_w_sekundach * 8 / 1000 Na przykład by wcisnąć dwugodzinny film na płytkę 702MB, z 60MB ścieżki dźwiękowej, bitrate video musi być: (702 - 60) * 1024 * 1024 / (120*60) * 8 / 1000 = 740kbps

Ze względu na naturę kodowania typu MPEG istnieją różne ograniczenia których warto się trzymać żeby osiągnąć najlepszą jakość. MPEG dzieli obraz na kwadraty 16x16 pikseli nazywane makroblokami, każdy z nich składa się z 4 bloków 8x8 informacji o jasności (luminancja, luma) i dwóch 8x8 z połową rozdzielczości (jeden na składową czerwono-morską, drugi na niebiesko-żółtą). Nawet jeśli wysokość i szerokość filmu nie są wielokrotnościami 16, koder użyje tyle makrobloków żeby przykryć cały obszar obrazu, dodatkowa przestrzeń zostanie zmarnowana. Zatem w interesie zwiększenai jakości przy utrzymaniu wielkości pliku kiepskim pomysłem jest używanie wymiarów które nie są wielokrotnością 16.

Większość DVD ma też jakieś czarne ramki na brzegach. Zostawienie ich tam mocno zaszkodzi jakości na kilka sposobów.

Poza transformatami przestrzeni częstotliwości, kompresje typu MPEG używają wektorów ruchu, by reprezentować zmiany między sąsiednimi klatkami. Oczywiście wektory ruchu są mniej efektywne w stosunku do nowej treści przychodzącej z brzegów obrazka, ponieważ nie było jej na poprzedniej klatce. Jeśli obraz rozciąga się do krawędzi zakodowanego regionu, wektory ruchu radzą sobie z treścią wychodzącą poza krawędzie. Jednak jeśli są ramki, mogą być kłopoty:

Ze wszystkich tych powodów zalecane jest całkowite wycięcie czarnych obramowań. Dodatkowo, jeśli przy krawędziach jest obszar zakłóceń/zniekształceń, obcięcie go również poprawi efektywność kodowania. Puryści, którzy chcą możliwie dokładnie zachować oryginał mogą się sprzeciwiać, ale jeśli nie planujesz używać stałego kwantyzatora to jakość uzyskana dzięki skadrowaniu znacząco przewyższy utratę informacji przy brzegach.

Przypomnijmy z poprzedniej części że ostateczna wielkość (wysokość i szerokość) obrazu do kodowania powinna być wielokrotnością 16. Można to osiągnąć kadrowaniem, skalowaniem albo kombinacją obydwu.

Przy kadrowaniu, jest kilka reguł których musimy przestrzegać by uniknąć uszkodzenia filmu. Zwykły format YUV, 4:2:0, przechowuje wartości koloru podpróbkowane, czyli kolor jest próbkowany o połowę rzadziej w każdym kierunku niż jasność. Spójrzmy na diagram, na którym L oznacza punkty próbkowania jasności (luma) a C koloru (chroma).

Jak widać, wiersze i kolumny obrazu w sposób naturalny łączą się w pary. Dlatego przesunięcia i wymiary kadrowania muszą być liczbami parzystymi. Jeśli nie są, barwa nie będzie już dobrze dopasowana do jasności. Teoretycznie możliwe jest kadrowanie z nieparzystym przesunięciem, ale wymaga to przepróbkowania kolorów, co jest potencjalnie stratną operacją nie obsługiwaną przez filtr kadrowania.

Dalej, film z przeplotem jest kodowany jak poniżej:

Jak widać, wzór powtarza się dopiero po 4 liniach. Dlatego przy filmie z przeplotem, pionowa współrzędna i wysokość kadrowania muszą być wielokrotnościami 4.

Podstawową rozdzielczością DVD jest 720x480 dla NTSC i 720x576 dla PAL, ale jest też flaga proporcji, która określa czy obraz jest ekranowy (4:3) czy panoramiczny (16:9). Wiele (jeśli nie większość) panoramicznych DVD nie jest dokładnie 16:9 tylko raczej 1,85:1 lub 2,35:1 (cinescope). Oznacza to że będzie czarne obramowanie na filmie, które trzeba usunąć.

MPlayer dostarcza filtr wykrywania kadrowania (-vf cropdetect), który określi prostokąt kadrowania. Uruchom MPlayera z opcją -vf cropdetect a wydrukuje on ustawienia kadrowania potrzebne do usunięcia obramowania. Powinieneś puścić film wystarczająco długo żeby został użyty cały obszar obrazu, inaczej wartości będą niedokładne.

Potem przetestuj otrzymane wartości z użyciem MPlayera, przekazując opcje podane przez cropdetect i dostosowując prostokąt według potrzeb. Filtr rectangle może w tym pomóc, pozwalając na interaktywne ustawienie prostokąta kadrowania na filmie. Pamiętaj, by trzymać się powyższych reguł podzielności, żeby nie przestawić płaszczyzny koloru.

W pewnych przypadkach skalowanie może być niepożądane. Skalowanie w kierunku pionowym jest trudne przy filmie z przeplotem, a jeśli chcesz zachować przeplot, zazwyczaj powinieneś się wstrzymać od skalowania. Jeśl nie chcesz skalować, ale nadal chcesz używać wymiarów będących wielokrotnościami 16 to musisz przekadrować. NIe należy niedokadrowywać, bo obramowania są bardzo szkodliwe przy kodowaniu!

Ponieważ MPEG-4 używa makrobloków 16x16, powinieneś się upewnić, że każdy wymiar kodowanego filmu jest wielokrotnością 16, inaczej degradujemy jakość, zwłaszcza przy niższych bitrate. Można tego dokonać zaokrąglając wysokość i szerokość prostokąta kadrowania do najbliższej wielokrotności 16. Jak powiedziano wcześniej, trzeba zwiększyć przesunięcie pionowe o połowę różnicy między starą a nową wysokością, żeby wynikowy film był brany ze środka klatki. A ze względu na sposób w jaki próbkowane jest DVD, upewnij się że przesunięcie jest parzyste (w zasadzie, stosuj się do reguły, żeby nigdy nie używać nieparzystych wartości przy przycinaniu i skalowaniu obrazu). Jeśli nie czujesz się dobrze odrzucając dodatkowe piksele, może wolisz przeskalować video. Przyjżymy się temu w przykładzie poniżej. Możesz też pozwolić filtrowi cropdetect zrobić to wszystko za Ciebie, jako że ma on opcjonalny parametr round (zaokrąglenie), domyślnie równy 16.

Uważaj też na "poł-czarne" piksele na przegach. Też je wykadruj, albo będziesz na nie marnował bity któ?e przydadzą się gdzie indziej.

Po tym wszystkim prawdopodobnie dostaniesz film który nie ma dokładnie proporcji 1,85:1 ani 2,35:1 tylko coś podobnego. Mógłbyś samemu policzyć nowe proporcje, ale MEncoder ma pocję do libavcodec nazywaną autoaspect która zrobi to za Ciebie. Nie powinieneś przeskalowywać video żeby wyrównać piksele, chyba że chcesz marnować miejsce na dysku. Skalowanie powinno być robione przy odtwarzaniu, a odtwarzacz używa informacji o proporcjach zapisanych w AVI żeby określić prawidłową rozdzielczość. Niestety, nie wszystkie odtwarzacze uznają te informacje, dlatego mimo wszystko możesz chcieć przeskalować.

Jeśli nie kodujesz w trybie stałego kwantyzatora, musisz wybrać bitrate. Jest to dość prosta rzecz – to (średnia) ilość bitów jaka będzie używana do zakodowania jednej sekundy filmu. Zazwyczaj bitrate mierzy się w kilobitach (1000 bitów) na sekundę. Wielkość filmu na dysku to bitrate razy długość filmu, plus drobne "dodatki" (patrz na przykład sekcja o kontenerze AVI ). Pozostałe parametry, takie jak skalowanie, kadrowanie itp. nie zmienią wielkości pliku jeśli nie zmienisz też bitrate!

Bitrate nie skaluje się proporcjonalnie do rozdzielczości. To znaczy, film 320x240 w 200 kbit/s nie będzie tej samej jakości co ten sam film w 640x480 i 800 kbit/s! Są ku temu dwie przyczyny:

Poprzednie podręczniki zalecały dobranie bitrate i rozdzielczości w sposób bazujący na podejściu "bity na piksel", ale z powyższych powodów zazwyczaj nie jest to prawidłowe. Lepszym przybliżeniem zdaje się skalowanie bitrate proporcjonalnie do pierwiastka kwadratowego z rozdzielczości, czyli film 320x240 i 400 kbit/s powinien być podobny do 640x480 i 800 kbit/s. Nie zostało to jednak zweryfikowane ani teoretycznie ani empirycznie. Dodatkowo, ponieważ filmy są bardzo zróżnicowane jeśli chodzi o szum, szczegóły, ilość ruchu itp. bezsensowne jest podawanie ogólnych zaleceń na bity na przekątą (analogia bitów na piksel używająca pierwiastka).

Omówiliśmy więc problemy z wyborem bitrate i rozdzielczości.

Bardzo ważne do robienia dobrych kodowań jest nauczenie się posługiwania systemem filtrów MEncodera. Całe przetwarzanie video jest wykonywane przez filtry – kadrowanie, skalowanie, dopasowywanie kolorów, usuwanie szumu, telecine, odwrócone telecine, usuwanie bloków żeby wymienić choć część. Poza dużą ilością obsługiwanych formatów wejściowych to właśnie zakres dostępnych filtrów jest jedną z głównych przewag MEncodera nad podobnymi programami.

Filtry są ładowane do łańcucha przy pomocy opcji -vf:

-vf filtr1=opcje,filtr2=opcje,...

Większość filtrów przyjmuje kilka parametrów numerycznych oddzielanych dwukropkami, ale dokładna składnia zależy od filtru więc szczegóły odnośnie filtrów, które chcesz zastosować, znajdziesz na stronie man.

Filtry działają na filmie w kolejnoścy w jakiej zostały załadowane. Na przykład następujący łańcuch:

-vf crop=688:464:12:4,scale=640:464

najpierw skadruje fragment 688x464 filmu z lewym górnym rogiem na pozycji (12,4) a potem zmniejszy rozdzielczość wyniku do 640x464.

Niektóre filtry trzeba ładować na początku lub blisko początku łańcucha, ponieważ korzystają one z informacji którą następne filtry mogą zgubić lub unieważnić. Sztandarowym przykłądem jest pp (postprocessing, tylko gdy wykonuje operacje usuwania bloków lub pierścieni), spp (inny postprocessor do usuwania artefaktów MPEG), pullup (odwrócone telecine) i softpulldown (konwertuje miękkie telecine na twarde).

W ogólności chcesz przeprowadzać jak najmniej filtrowania żeby film pozostał możliwie bliski oryginałowi. Kadrowanie często jest niezbęne (jak opisano powyżej) ale staraj się uniknąć skalowania. Chociaż czasami zmniejszenie rozdzielczości jest lepszym wyjściem niż użycie wyższego kwantyzatora, chcemy uniknąć obu: pamiętajmy, że od początku zdecydowaliśmy się wybrać jakość kosztem wielkości.

Nie należy też dostosowywać gammy, kontrastu, jasności itp. Co wygląda dobrze na Twoim ekranie może nie być tak dobre na innych. Takie dostrojenia powinny być wykonywane tylko przy odtwarzaniu.

Jedną rzeczą którą możesz chcieć zrobić, jest przepuszczenie filmu przez bardzo lekkie usuwanie szumów, takie jak -vf hqdn3d=2:1:2. Znów, to kwestia lepszego zastosowania bitów: po co marnować je na zakodowanie szumu skoro można dodać ten szum przy odtwarzaniu? Zwiększenie parametrów dla hqdn3d jeszcze bardziej poprawi kompresowalność, ale jeśli przesadzisz to zauważalnie zniekształcisz obraz. Wartości sugerowane powyżej (2:1:2) są dość konserwatywne; nie bój się eksperymentować z wyższymi wartościami i samemu oceniać wyniki.

Prawie wszystkie filmy są kręcone przy 24 fps. Ponieważ NTSC ma 30000/1001 fps potrzebna jest pewna przeróbka żeby film 24 fps mógł być wyświetlany z prawidłową szybkością NTSC. Ten proces nazywa się 3:2 pulldown, często zwany też telecine (ponieważ jest używany przy konwersji z kina do telewizji) i, w uproszczeniu, jest to spowolnienie filmu do 24000/1001 fps i powtórzenie co czwartej klatki.

Filmy DVD PAL, odtwarzanie przy 25 fps, nie wymagają żadnego specjalnego traktowania. (Technicznie rzecz ujmując, PAL może być poddany telecine, nazywanemu 2:2 pulldown, ale w praktyce nie jest to problemem.) Po prostu film 24 fps jest odtwarzany przy 25 fps. W wyniku tego film jest odtwarzany odrobinkę szybciej, ale jeśli nie masz nieziemskich zmysłów to tego nie zauważysz. Większość DVD PAL ma skorygowaną wysokość dźwięku, więc kiedy są odtwarzane przy 25 fps dźwięk będzie brzmiał poprawnie, mimo tego że ścieżka dźwiekowa (jak i cały film) jest o 4% krótsza niż DVD NTSC.

Ponieważ film na DVD PAL nie został zmieniony, nie ma powodu za bardzo przejmować się framerate. Oryginał ma 25 fps i Twój rip też będzie miał 25 fps. Jednak jeśli ripujesz film z DVD NTSC możesz być zmuszony do zastosowania odwrotnego telecine.

Dla filmów nagrywanych przy 24 fps obraz na DVD NTSC jest albo poddany telecine na 30000/1001 albo jest progresywny przy 24000/1001 i przeznaczony do poddania telecine w locie przez odtwarzacz DVD. Z drugiej strony seriale telewizyjne zazwyczaj mają tylko przeplot, nie są poddane telecine. Nie jest to reguła: Niektóre seriale (na przykład Buffy Łowca Wampirów) mają przeplot, a inne są mieszanką progresywnego i przeplotu (Angel, 24).

Jest wysoce zalecane żebyś przeczytał sekcję How to deal with telecine and interlacing in NTSC DVDs żeby dowiedzieć się jak sobie radzić z różnymi możliwościami.

Jednak jeśli zazwyczaj tylko ripujesz filmy, prawdopodobnie masz doczynienia z filmem 24 fps progresywnym lub poddanym telecine, a w takim przypadku możesz użyć filtra pullup podając parametr -vf pullup,softskip.

If the movie you want to encode is interlaced (NTSC video or PAL video), you will need to choose whether you want to deinterlace or not. While deinterlacing will make your movie usable on progressive scan displays such a computer monitors and projectors, it comes at a cost: The fieldrate of 50 or 60000/1001 fields per second is halved to 25 or 30000/1001 frames per second, and roughly half of the information in your movie will be lost during scenes with significant motion.

Therefore, if you are encoding for high quality archival purposes, it is recommended not to deinterlace. You can always deinterlace the movie at playback time when displaying it on progressive scan devices. The power of currently available computers forces players to use a deinterlacing filter, which results in a slight degradation in image quality. But future players will be able to mimic the interlaced display of a TV, deinterlacing to full fieldrate and interpolating 50 or 60000/1001 entire frames per second from the interlaced video.

Special care must be taken when working with interlaced video:

With these things in mind, here is our first example:

mencoder capture.avi -mc 0 -oac lavc -ovc lavc -lavcopts \
    vcodec=mpeg2video:vbitrate=6000:ilme:ildct:acodec=mp2:abitrate=224

Note the ilme and ildct options.

MEncoder's audio/video synchronization algorithms were designed with the intention of recovering files with broken sync. However, in some cases they can cause unnecessary skipping and duplication of frames, and possibly slight A/V desync, when used with proper input (of course, A/V sync issues apply only if you process or copy the audio track while transcoding the video, which is strongly encouraged). Therefore, you may have to switch to basic A/V sync with the -mc 0 option, or put this in your ~/.mplayer/mencoder config file, as long as you are only working with good sources (DVD, TV capture, high quality MPEG-4 rips, etc) and not broken ASF/RM/MOV files.

If you want to further guard against strange frame skips and duplication, you can use both -mc 0 and -noskip. This will prevent all A/V sync, and copy frames one-to-one, so you cannot use it if you will be using any filters that unpredictably add or drop frames, or if your input file has variable framerate! Therefore, using -noskip is not in general recommended.

The so-called "three-pass" audio encoding which MEncoder supports has been reported to cause A/V desync. This will definitely happen if it is used in conjunction with certain filters, therefore, it is now recommended not to use three-pass audio mode. This feature is only left for compatibility purposes and for expert users who understand when it is safe to use and when it is not. If you have never heard of three-pass mode before, forget that we even mentioned it!

There have also been reports of A/V desync when encoding from stdin with MEncoder. Do not do this! Always use a file or CD/DVD/etc device as input.

Which video codec is best to choose depends on several factors, like size, quality, streamability, usability and popularity, some of which widely depend on personal taste and technical constraints.

Please refer to the section selecting codecs and container formats to get a list of supported codecs.

Audio is a much simpler problem to solve: if you care about quality, just leave it as is. Even AC-3 5.1 streams are at most 448Kbit/s, and they are worth every bit. You might be tempted to transcode the audio to high quality Vorbis, but just because you do not have an A/V receiver for AC-3 pass-through today does not mean you will not have one tomorrow. Future-proof your DVD rips by preserving the AC-3 stream. You can keep the AC-3 stream either by copying it directly into the video stream during the encoding. You can also extract the AC-3 stream in order to mux it into containers such as NUT or Matroska.

mplayer source_file.vob -aid 129 -dumpaudio -dumpfile sound.ac3

will dump into the file sound.ac3 the audio track number 129 from the file source_file.vob (NB: DVD VOB files usually use a different audio numbering, which means that the VOB audio track 129 is the 2nd audio track of the file).

But sometimes you truly have no choice but to further compress the sound so that more bits can be spent on the video. Most people choose to compress audio with either MP3 or Vorbis audio codecs. While the latter is a very space-efficient codec, MP3 is better supported by hardware players, although this trend is changing.

Do not use -nosound when encoding a file with audio, even if you will be encoding and muxing audio separately later. Though it may work in ideal cases, using -nosound is likely to hide some problems in your encoding command line setting. In other words, having a soundtrack during your encode assures you that, provided you do not see messages such as „Too many audio packets in the buffer”, you will be able to get proper sync.

You need to have MEncoder process the sound. You can for example copy the original soundtrack during the encode with -oac copy or convert it to a "light" 4 kHz mono WAV PCM with -oac pcm -channels 1 -srate 4000. Otherwise, in some cases, it will generate a video file that will not sync with the audio. Such cases are when the number of video frames in the source file does not match up to the total length of audio frames or whenever there are discontinuities/splices where there are missing or extra audio frames. The correct way to handle this kind of problem is to insert silence or cut audio at these points. However MPlayer cannot do that, so if you demux the AC-3 audio and encode it with a separate app (or dump it to PCM with MPlayer), the splices will be left incorrect and the only way to correct them is to drop/duplicate video frames at the splice. As long as MEncoder sees the audio when it is encoding the video, it can do this dropping/duping (which is usually OK since it takes place at full black/scene change), but if MEncoder cannot see the audio, it will just process all frames as-is and they will not fit the final audio stream when you for example merge your audio and video track into a Matroska file.

First of all, you will have to convert the DVD sound into a WAV file that the audio codec can use as input. For example:

mplayer source_file.vob -ao pcm:file=destination_sound.wav \
    -vc dummy -aid 1 -vo null

will dump the second audio track from the file source_file.vob into the file destination_sound.wav. You may want to normalize the sound before encoding, as DVD audio tracks are commonly recorded at low volumes. You can use the tool normalize for instance, which is available in most distributions. If you are using Windows, a tool such as BeSweet can do the same job. You will compress in either Vorbis or MP3. For example:

oggenc -q1 destination_sound.wav

will encode destination_sound.wav with the encoding quality 1, which is roughly equivalent to 80Kb/s, and is the minimum quality at which you should encode if you care about quality. Please note that MEncoder currently cannot mux Vorbis audio tracks into the output file because it only supports AVI and MPEG containers as an output, each of which may lead to audio/video playback synchronization problems with some players when the AVI file contain VBR audio streams such as Vorbis. Do not worry, this document will show you how you can do that with third party programs.

Now that you have encoded your video, you will most likely want to mux it with one or more audio tracks into a movie container, such as AVI, MPEG, Matroska or NUT. MEncoder is currently only able to natively output audio and video into MPEG and AVI container formats. for example:

mencoder -oac copy -ovc copy  -o output_movie.avi \
    -audiofile input_audio.mp2 input_video.avi

This would merge the video file input_video.avi and the audio file input_audio.mp2 into the AVI file output_movie.avi. This command works with MPEG-1 layer I, II and III (more commonly known as MP3) audio, WAV and a few other audio formats too.

MEncoder features experimental support for libavformat, which is a library from the FFmpeg project that supports muxing and demuxing a variety of containers. For example:

mencoder -oac copy -ovc copy -o output_movie.asf -audiofile input_audio.mp2 \
    input_video.avi -of lavf -lavfopts format=asf

This will do the same thing as the previous example, except that the output container will be ASF. Please note that this support is highly experimental (but getting better every day), and will only work if you compiled MPlayer with the support for libavformat enabled (which means that a pre-packaged binary version will not work in most cases).

mkvmerge -o output.mkv input_video.avi input_audio1.mp3 input_audio2.ac3

What is telecine?  If you do not understand much of what is written in this document, read the Wikipedia entry on telecine. It is an understandable and reasonably comprehensive description of what telecine is.

A note about the numbers.  Many documents, including the article linked above, refer to the fields per second value of NTSC video as 59.94 and the corresponding frames per second values as 29.97 (for telecined and interlaced) and 23.976 (for progressive). For simplicity, some documents even round these numbers to 60, 30, and 24.

Strictly speaking, all those numbers are approximations. Black and white NTSC video was exactly 60 fields per second, but 60000/1001 was later chosen to accommodate color data while remaining compatible with contemporary black and white televisions. Digital NTSC video (such as on a DVD) is also 60000/1001 fields per second. From this, interlaced and telecined video are derived to be 30000/1001 frames per second; progressive video is 24000/1001 frames per second.

Older versions of the MEncoder documentation and many archived mailing list posts refer to 59.94, 29.97, and 23.976. All MEncoder documentation has been updated to use the fractional values, and you should use them too.

-ofps 23.976 is incorrect. -ofps 24000/1001 should be used instead.

How telecine is used.  All video intended to be displayed on an NTSC television set must be 60000/1001 fields per second. Made-for-TV movies and shows are often filmed directly at 60000/1001 fields per second, but the majority of cinema is filmed at 24 or 24000/1001 frames per second. When cinematic movie DVDs are mastered, the video is then converted for television using a process called telecine.

On a DVD, the video is never actually stored as 60000/1001 fields per second. For video that was originally 60000/1001, each pair of fields is combined to form a frame, resulting in 30000/1001 frames per second. Hardware DVD players then read a flag embedded in the video stream to determine whether the odd- or even-numbered lines should form the first field.

Usually, 24000/1001 frames per second content stays as it is when encoded for a DVD, and the DVD player must perform telecining on-the-fly. Sometimes, however, the video is telecined before being stored on the DVD; even though it was originally 24000/1001 frames per second, it becomes 60000/1001 fields per second. When it is stored on the DVD, pairs of fields are combined to form 30000/1001 frames per second.

When looking at individual frames formed from 60000/1001 fields per second video, telecined or otherwise, interlacing is clearly visible wherever there is any motion, because one field (say, the even-numbered lines) represents a moment in time 1/(60000/1001) seconds later than the other. Playing interlaced video on a computer looks ugly both because the monitor is higher resolution and because the video is shown frame-after-frame instead of field-after-field.

As I mentioned in the beginning, example MEncoder lines below are not meant to actually be used; they only demonstrate the minimum parameters to properly encode each category.

mencoder dvd://1 -oac copy -ovc lavc -ofps 24000/1001

The first column contains the codec names that should be passed after the vcodec config, like: -lavcopts vcodec=msmpeg4

mencoder dvd://2 -o title2.avi -ovc lavc -lavcopts vcodec=mjpeg -oac copy

The first column contains the codec names that should be passed after the acodec option, like: -lavcopts acodec=ac3

mencoder dvd://2 -o title2.avi -oac lavc -lavcopts acodec=ac3 -ovc copy

Contrary to libavcodec's video codecs, its audio codecs do not make a wise usage of the bits they are given as they lack some minimal psychoacoustic model (if at all) which most other codec implementations feature. However, note that all these audio codecs are very fast and work out-of-the-box everywhere MEncoder has been compiled with libavcodec (which is the case most of time), and do not depend on external libraries.

Ideally, you would probably want to be able to just tell the encoder to switch into "high quality" mode and move on. That would probably be nice, but unfortunately hard to implement as different encoding options yield different quality results depending on the source material. That is because compression depends on the visual properties of the video in question. For example, Anime and live action have very different properties and thus require different options to obtain optimum encoding. The good news is that some options should never be left out, like mbd=2, trell, and v4mv. See below for a detailed description of common encoding options.

The following settings are examples of different encoding option combinations that affect the speed vs quality tradeoff at the same target bitrate.

All the encoding settings were tested on a 720x448 @30000/1001 fps video sample, the target bitrate was 900kbps, and the machine was an AMD-64 3400+ at 2400 MHz in 64 bits mode. Each encoding setting features the measured encoding speed (in frames per second) and the PSNR loss (in dB) compared to the "very high quality" setting. Please understand that depending on your source, your machine type and development advancements, you may get very different results.

With this feature of libavcodec you are able to set custom inter (I-frames/keyframes) and intra (P-frames/predicted frames) matrices. It is supported by many of the codecs: mpeg1video and mpeg2video are reported as working.

A typical usage of this feature is to set the matrices preferred by the KVCD specifications.

The KVCD "Notch" Quantization Matrix:

Intra:

 8  9 12 22 26 27 29 34
 9 10 14 26 27 29 34 37
12 14 18 27 29 34 37 38
22 26 27 31 36 37 38 40
26 27 29 36 39 38 40 48
27 29 34 37 38 40 48 58
29 34 37 38 40 48 58 69
34 37 38 40 48 58 69 79

Inter:

16 18 20 22 24 26 28 30
18 20 22 24 26 28 30 32
20 22 24 26 28 30 32 34
22 24 26 30 32 32 34 36
24 26 28 32 34 34 36 38
26 28 30 32 34 36 38 40
28 30 32 34 36 38 42 42
30 32 34 36 38 40 42 44

Usage:

mencoder input.avi -o output.avi -oac copy -ovc lavc \
    -lavcopts inter_matrix=...:intra_matrix=...